مقایسه تویوتا پرادو با هیوندای سانتافه ومیتسوبیشی پاجرو

مقایسه تویوتا پرادو با هیوندای سانتافه طراحی خارجی یک خودرو یکی از مهم ترین عواملی است که میتواند منجر به پیروزی یا شکست یک خودرو در بازار شود . اغلب افراد به دنبال خودرویی زیبا هستند و اغلب در هنگام خرید خودروی زیباتر را مورد توجه قرار می دهند .

تویوتا پرادو

طراحی خارجی یک خودرو یکی از مهم ترین عواملی است که میتواند منجر به پیروزی یا شکست یک خودرو در بازار شود . اغلب افراد به دنبال خودرویی زیبا هستند و اغلب در هنگام خرید خودروی زیباتر را مورد توجه قرار می دهند .

در میان این سه خودرو خودرویی نیست که ظاهری زشت و ناموزون داشته باشد ولی زیبایی امری نسبی است و مطمئنا یکی از خودروها از بقیه زیباتر است . تقریبا به جرئت میتوان گفت که این خودرو ” هیوندای سانتافه ” نام دارد . اتومبیلی با چراغ های افقی و کشیده همراه با یک جلوپنجره ی زیبا و متناسب . سبک طراحی این خودرو با مدل های قبلی هیوندای تفاوت اساسی دارد و خلاقیت طراحان این شرکت چهره ی زیبایی را برای این خودرو به ارمفان آورده است .

خطوط بدنه ی این خودرو کاملا هدف دار و ملایم زده شده اند و با هوشمندی تمام به قسمت جلو رسیده اند . یکی از ویژگی هایی که در این خودرو دیده میشود و اغلب در خودروهای ایتالیایی دیده میشود تشابه شکل هندسی چراغ های جلو و عقب است . هر دو چراغ با فرم کشیده ی خود نقش مهمی را در زیبا جلوه دادن این خودرو ایفا میکنند ولی طراحی چراغ های جلو به مراتب بهتر از چراغ های عقب است .

جاگذاری پروژکتورهای جلو هوشمندانه بوده و باعث شده تا نمای قسمت جلوی این خودرو خشن تر و جذاب تر به نظر برسد .

خودروی بعدی این قسمت میتسوبیشی پاجرو است . اگرچه در طراحی این خودرو نقاط ضعف نه چندان کوچکی همچون کوچکی چراغ های عقب دیده میشود ولی این باعث نمیشود تا ابهت و زیبایی این خودرو را به خاطر خطوط عضلانی و ماهیچه ای بدنه در نظر نگیریم .

خطوط عضلانی این خودرو با حالت مکعبی شکل دماغه ی خودرو تکمیل شده و ابهت خاصی را به خودرو بخشیده است . چراغ های جلوی این خودرو دارای فرمی ساده ولی موقر است که مناسب با شان و مقام یک ” پاجرو ” است . اگرچه سبک طراحی پاجرو خیلی تابع مد روز نیست ولی طراوت و تازگی خاص خود را دارد که میتواند بیشتر مورد توجه افراد مسن قرار گیرد .

خودروی سومی که در این گروه حضور دارد در سال ۲۰۰۳ معرفی شده بنابراین نباید توقع یک طرح مدرن و هیجانی را از آن داشت ولی با این حال پرادو اتومبیلی است که پس از گذشت پنج سال از زمانی معرفی اش همچنان طرح قابل قبولی داشته و میتواند با بقیه ی خودروها به رقابت بپردازد .

فرم چراغ های جلو علی رغم کشیده بودن به هیچ وجه احساس یک خودروی هیجانی یا مدرن را در بیننده ایجاد نمیکند ولی از حیث زیبایی و تناسب قابل قبول است . فرم جلوپنجره چندان دلچسب نیست ولی هماهنگی مناسبی با سایر اجزا دارد . در حقیقت خطوط قسمت جلوی پرادو کاملا عمودی است در حالی که در سانتافه و حتی پاجرو این خطوط فرمی افقی به خود گرفته اند که به مراتب ظاهر خودرو را جذاب تر و خشن تر نشان میدهد .

نمای پرادو در بغل کاملا ساده و برآمدگی های آن نیز همگی فرمالیته به نظر میرسند . خط کمربندی ( خط جدا کننده ی شیشه با در ) پرادو پایین است و همین از جذابیت این خودرو کاسته است ولی در عوض به دید راننده و سرنشین افزوده .

نمای عقب پرادو و فرم چراغ های آن قابل قبول و تا حدی زیباست که البته با خطوط بدنه و فرم قسمت جلو نیز هماهنگی خوبی دارد ولی به پای طرح هیوندای سانتافه نمیرسد . البته پرادو در قسمت عقب برتری محسوسی نسبت به میتسوبیشی پاجرو دارد و سایز و رنگ چراغ بسیار بهتر از میتسوبیشی پاجرو به نظر میرسد .

در این بخش باید مقام اول را به هیوندای سانتافه – مقام دوم را به میتسوبیشی پاجرو و آخرین رتبه را به تویوتا پرادو داد به خصوص که چهره ی پرادو به دلیل این که در سطح شهر به کرّات شاهد حضور آن هستیم خسته کننده و عادی شده است .

طراحی داخلی :

سبک طراحی کابین هر سه خودرو بسیار نزدیک به هم بوده و شباهت های زیادی در بین این سه خودرو دیده از جلمه قرار گیری تکمه ها و مانیتور در میان دو دریچه ی کولر که اغلب مختص خودروهای ژاپنی و کره ای است .

در کابین پاجرو شیب داشبورد کاملا عمودی است در حالی که کمی شیب میتوانست به زیبایی داخل خودرو کمک قابل توجهی نماید .

شکل هندسی دریچه های کولر و قسمت میانی داشبورد کمی خشک و زمخت به نظر میرسد و نحوه ی طراحی تکمه ها و ادوات ( به جز دو کلید گردان ) چندان شباهتی به خودروهای مدرن روز ندارد . در حقیقت روح حاکم بر کابین پاجرو همانند ظاهر آن خشک و بی روح است . البته در این میان استثناهایی همچون طرح زیبا و جذاب نشانگر سرعت و دور موتور قابل توجه است .

کابین پرادو از همان نرمی و لطافتی برخوردار است که از خودروهای تویوتا انتظار داریم . گوشه های نرم در جای جای داشبورد این خودرو به چشم میخورد و فرمی شکیل تر را نسبت به پرادو به معرض نمایش میگذارد . کیفیت ادوات و تکمه ها و طراحی آن ها قابل قبول است و با سایر قسمت های کابین از جمله فرمان هماهنگی دارد . زیبایی کابین پرادو در صورت مزین بودن آن به چوب و چرم بیش از پیش مشهود میگردد و فضایی در حد و اندازه های یک خودروی لوکس را به وجود می آورد .

کابین سانتافه همانند ظاهر آن برتری قابل توجهی نسبت به دو خودروی دیگر دارد . خطوط – برآمدگی ها و احناها در این کابین با مهارت تمام کشیده شده و جاگذاری کلیدهای کنترل و دریچه های کولر به خوبی صورت گرفته است .

 
فرم کابین این خودرو بیشتر به پاجرو شبیه است ولی طراحان هیوندای توانسته اند با هوشمندی و بازی با خطوط کابین این خودرو را دوچندان زیباتر نشان دهند .

استفاده از چوب خوش رنگ در قسمت زیرین داشبورد علاوه بر القای حس لوکس بودن باعث شده تا تنوعی نیز در کابین این خودرو پدید بیاید و داخل کابین از حالت کسل کنندگی و یکنواختی خارج شود .

نورپردازی آبی رنگ در شب یکی از موارد قابل توجه در این خودروست . البته فرم نشانگر سرعت و دور موتور در این خودرو به پای میتسوبیشی پاجرو نمیرسد ولی در نوع خود زیبا و قابل قبول است .

در این بخش باز هم هیوندای سانتافه مقام اول را کسب میکند – پرادو به مقام دوم میرسد و پاجرو در رتبه ی آخر جای میگیرد .

موتور و گیربکس :.

میتسوبیشی پاجرو در ایران از یک موتور V6 3/8 لیتری به قدرت ۲۷۰ اسب بخار سود میبرد . حداکثر گشتاور این موتور برابر ۳۵۰ نیوتون متر میباشد که در دور موتور ۲۷۵۰ به دست می آید . این موتور به سیستم تکنولوژی متغیر زمان بندی سوپاپ ها مجهز بوده که بازدهی بالایی را برای آن به ارمفان آورده است . گیربکس در نظر گرفته شده برای این خودرو از نوع پنج سرعته و تیپ ترونیک میباشد که عملکرد مناسبی را خصوصا با قابلیت تعویض دستی به معرض نمایش میگذارد .

موتور هیوندای سانتافه علی رغم ۶ سیلندر بودن و داشتن ۲۶۵۶ حجم تنها ۱۸۹ اسب بخار نیرو تولید میکند که خیلی قابل توجه نیست . گشتاور ۲۴۸ نیوتون متری این موتور که در دور موتور ۴۰۰۰ به دست می آید توسط یک گیربکس ۴ سرعته ی تیپ ترونیک به چرخ ها منتقل میشود . میانگین مصرف سوخت این خودرو در حدود ۶/۱۰ لیتر در هر صد کیلومتر میباشد که مطمئنا در خیابان و شهر افزایش می یابد .

تویوتا پرادو ی چهار سیلندر دارای یک موتور ۷/۲ لیتری که دقیقا ۳۸ سی سی از موتور سانتافه حجیم تر است ولی با این حال دارای چهار سیلندر میباشد .

حداکثر قدرت این موتور برابر ۱۷۵ اسب بخار و حداکثر گشتاور آن ۲۶۰ نیوتون متر میباشد . متوسط مصرف سوخت پرادو در حدود ۱۴ لیتر میباشد . این موتور پرادو را در سطح شهر توانمند نشان میدهد ولی در جاده های خارج از شهر از پس هیکل سنگین پرادو بر نمی آید .

در این بخش میتسوبیشی پاجرو با قدرت به مقام اول میرسد و پس از آن هیوندای سانتافه و تویوتا پرادو جای میگیرد .

پایان سخن :

انتخاب یک خودرو از بین این سه خودرو کار بسیار دشواری است چرا که هر یک از خودروها قابلیت های خود را دارند و از توانایی های مناسبی برخوردارند ولی چنان چه بخواهیم عامل قیمت را نیز در نظر بگیریم مطمئنا قیمت گران پاجرو مشکل ساز میشود از بین پرادو هیوندای که قیمت های تقریبا یکسانی دارند هیوندای سانتافه با داشتن برتری در تمامی آیتم ها نه تنها بر پرادو بلکه بر پاجرو نیز چیره شده و برنده ی این آزمایش لقب میگیرد .

رتبه ی اول : هیوندای سانتافه

رتبه ی دوم : میتسوبیشی پاجرو

رتبه ی سوم : تویوتا پرادو