در زمینه‌ی آلاینده‌های زیست‌محیطی آلایندگی وسایل نقلیه موضوعی کلیدی است. در گذشته خودروسازها خودروهایی با کارایی بالا را تولید می‌کردند که هیچ توجهی به آلاینده‌های تولیدی نداشت. هرچند با مطالعات جوی صورت گرفته نشان داده شد که میزان آلاینده‌ها به‌طور فزاینده‌ای در حال افزایش است و به همین خاطر دولت‌ها و سازمان‌های قانون‌گذاری موجود در سراسر جهان با تصویب قوانینی سعی در کاهش آلاینده‌های تولیدی از طرف خودروها داشته‌اند.

درحالی‌که آلایندگی وسایل نقلیه تنها بخشی از آلودگی کلی است اما شرکت‌های خودروسازی نیز به سهم خود تلاش دارند تا استانداردهای آلایندگی را پاس کنند. در طول سالیان گذشته آلایندگی وسایل نقلیه به خاطر قوانین محدودکننده کاهش یافته اگرچه که در چند وقت اخیر مشخص شده برخی شرکت‌ها برای پاس کردن این تست‌ها و قوانین با چالش مواجه بوده‌اند و رسوایی فولکس‌واگن از جمله‌ی مشهورترین آن‌هاست.

اما برای برآورده کردن این قوانین چه چیزی لازم است؟ و چه کسی این استانداردهای آلایندگی را تعیین می‌کند؟ برای یافتن پاسخ این سؤال‌ها با ما همراه باشید.در حال حاضر تمامی خودروهای فروخته شده در انگلستان پیش از آنکه به دست خریدار برسند تست سیکل رانندگی جدید اروپایی (NEDC) را انجام می‌دهند. این تست آلاینده‌های خودرو را در شرایط آزمایشگاهی جاده اندازه می‌گیرد.

این تست توسط سازمان‌های دولتی و در محیط کنترل شده صورت می‌پذیرد. دمای مناسب، سطح مایعات خودرو و فشار لاستیک‌ها اندازه‌گیری می‌شود. این امر تضمین کننده دقت تست تا حد امکان است بنابراین همه‌ی خودروها در یک شرایط تست می‌شوند و بدین ترتیب نتایج هر خودرو را می‌توان با خودروهای دیگر مقایسه کرد.

به علاوه خودروهایی که تست می‌شوند به‌صورت تصادفی توسط قانون‌گذار از بین خطوط تولید انتخاب می‌شوند.

هرچند همان‌گونه که فولکس‌واگن ثابت نمود خودروسازها هنوز هم می‌توانند بدون سروصدا این قوانین را دور بزنند. به منظور اینکه تست‌های آلایندگی بیش از پیش منعکس کننده‌ی شرایط رانندگی واقعی باشند، دستورالعمل‌های جدیدی برای معرفی در سال ۲۰۱۷ در حال توسعه می‌باشند.

در پیشنهاد جدید برنامه‌هایی برای در برگرفتن تست آلایندگی رانندگی واقعی RDE و به منظور تشخیص آلاینده‌ها وجود دارد. تست آلایندگی رانندگی واقعی بجای آزمایشگاه در جاده صورت می‌گیرد و از سیستم‌های اندازه‌گیری قابل حملی استفاده می‌شود.

انتظار می‌رود این تست روشی واقعی‌تر برای اندازه‌گیری آلاینده‌ها در آینده باشد اگرچه که شرایط جوی متفاوت روی نتایج تأثیر خواهد گذاشت.

استاندارد آلایندگی یورو ۶ چیست؟

یورو ۶ ششمین قانون اتحادیه‌ی اروپا به منظور کاهش آلاینده‌های مضر خودروها است. این استاندارد در سپتامبر ۲۰۱۵ معرفی شده و تمامی خودروهای تولید انبوه فروخته شده از این تاریخ باید این استاندارد را داشته باشند. هدف استاندار یورو ۶ کاهش آلاینده‌های مضر خروجی از اگزوز خودروهای بنزینی و دیزلی است.

این آلاینده‌ها دربردارنده‌ی نیتروژن اکسید، کربن مونواکسید، هیدروکربن‌ها و… هستند. تأثیر این کاهش آلایندگی همچنین می‌تواند به معنی بهبود مصرف سوخت باشد.

قوانین مربوط به یورو ۶ استانداردهای متفاوتی را برای خودروهای بنزینی و دیزلی در نظر گرفته‌اند اما این موضوع در نوع متفاوت آلاینده‌های تولیدی این دو نوع سوخت انعکاس می‌یابد. برای دیزلی‌ها حداکثر میزان نیتروژن اکسید تولیدی نباید از ۸۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر تجاوز کند. این میزان در استاندارد یورو ۵ برابر با ۱۸۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر بود. در مقابل میزان نیتروژن اکسید تولیدی پیشرانه‌های بنزینی نسبت به استاندار یورو ۵ بدون تغییر و برابر با ۶۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر است.

یورو ۱ تا یورو ۶

اولین بار استانداردهای آلایندگی اروپایی از سال ۱۹۹۲ اجباری شدند و در آن زمان خودروسازها ملزم به رعایت استاندار یورو ۱ بودند. این استاندارد ابتدایی بیان می‌داشت که خودروهای دیزلی در هر کیلومتر نباید بیشتر از ۷۸۰ میلی‌گرم نیتروژن اکسید تولید کنند. این میزان برای خودروهای بنزینی ۴۹۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر بود.

در سال ۱۹۹۷ استاندارد یورو ۲ اجباری شد و حداکثر آلایندگی ۷۳۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر برای خودروهای دیزلی تعیین گردید. استاندارد یورو ۳ در سال ۲۰۰۰ اجباری شد و میزان نیتروژن اکسید تولیدی خودروهای دیزلی نبایستی از ۵۰۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر تجاوز می‌کرد. در سال ۲۰۰۶ استاندارد یورو ۴ این میزان آلایندگی را به ۲۵۰ و در سال ۲۰۰۹ استاندارد یورو ۵ این میزان را به ۱۸۰ میلی‌گرم در هر کیلومتر کاهش داد.

استاندارد آلایندگی یورو برای خودروهای دیزلی

استاندارد آلایندگی یورو برای خودروهای بنزینی