خودروهای فرمول یک چگونه ساخته می‌شوند؟

جاده میان اتومبیل های فرمول یک و خودروهای معمولی

به طورکلی می توان گفت؛ ماشین‌های مسابقه فرمول یک متفاوت از خودرو‌های دیگر نیست. آن‌ها هم موتور‌های احتراق داخلی، چرخ، ترمز، سیستم تعلیق و سیستم انتقال نیرو از موتور به چرخ‌ها را دارند. اما شباهت‌ها همین جا تمام می‌شود. خودرو‌های فرمول یک برای رانندگی و گردش در شهر‌ها طراحی نشده اند. همه چیز در آن‌ها پیچیده‌تر از اتومبیل‌های معمولی است و همه چیز وسیله‌ای برای رسیدن به یک چیز و تنها یک چیز است و آن هم سرعت است. ماشین‌های فرمول یک به سادگی می‌توانند به سرعت متوسط ۲۰۰ مایل در ساعت برسند. اما در خلال مسابقات سرعت‌ها معمولاً پایین‌تر است.

در مسابقات فرمول یک هیچ جایزه‌ای برای کم مصرف کردن سوخت تعیین نشده. ماشین‌های فرمول یک، حدود چهار مایل را با یک گالن بنزین طی می‌کنند. در طول یک فصل یک تیم تقریباً ۲۰۰ هزار لیتر بنزین برای تست و مسابقه مصرف می‌کند. قلب خودروی فرمول یک اسکلت یا شاسی آن است. اسکلت بخشی از ماشین است که همه چیز به آن ختم می‌شود و همانند بیشتر ماشین‌های مدرن و هواپیماها، ماشین‌های مسابقه فرمول ۱ ساختار یگانه‌ای دارند. “مونوکو” monocoque یک لغت فرانسوی است که معنی “پوسته یگانه” را می‌دهد و به فرایند ساختن بدنه کامل یک بخش یگانه از ماده گفته می‌شود.

زمانی ماده‌ای که در ماشین‌های فرمول یک برای ساختن اسکلت یا پوسته یگانه به کار می‌رفت، آلومینیوم بود. اما امروزه مخلوط و ترکیباتی قوی مثل رشته‌های کربن در حال چرخش در آن به کار می‌رود که با صمغ کاج ترکیب شده و لایه کربنی هم روی آلومینیوم را گرفته. نتیجه ماشین سبک وزنی است که می‌تواند در مقابل نیرو‌های شدید در هنگامی که وسیله نقلیه حرکت می‌کند مقاومت کند.

در اسکلت ماشین یک اتاقک هم هست که بیشتر به یک سلول بالشتکی محکم شبیه است. این اتاقک هم برای یک “راننده یگانه” ساخته شده است و برخلاف اتاقک خودرو‌های معمولی که ناسازگاری‌های زیادی دارند، اتاقک‌های خودرو‌های فرمول یک باید با قواعد تکنیکی خیلی شدید و سختی توافق داشته باشند. به عنوان مثال آن‌ها باید کوچک‌ترین اندازه‌ها و کفی صاف داشته باشند.