تاریخچه مختصر بر اختراع تایر
تولید تایر قدمتی بالغ بر یک قرن دارد. در صد سال گذشته، صنعت‌گران کوشیده‌اند تا با تکامل ساختار تایر به سهم خود، امکان توسعه هر چه بیشتر صنایع خودروسازی را فراهم نمایند. امتیاز اختراع نوعی تایر بادی توسط “تامسون” در سال 1845 میلادی به ثبت رسید، اما این طرح هیچگاه به صورت تجاری مطرح نشد و عملاً از “جان بوید دنلپ” به عنوان اولین مخترع تایر بادی نام برده می‌شود، طرح وی که در سال 1388 ارایه شد شامل استفاده از یک نوار پارچه‌ای بود که دو طرف آن به وسیله‌ی دو لایه‌ی لاستیکی پوشانده می‌شد.
“بارتلت” و “جفری” نیز در همان سال، امتیاز طرح جدیدی در ساخت تایر را به ثبت رساندند که ساخت و مصرف آن تا بیست سال بعد نیز متداول بود. این تایرها دارای سطح مقطعی به شکل نعل اسب بودند که با استفاده از طوقه‌های لاستیکی روی رینگ پرچ می‌شدند.
“پالمر” در سال 1892 به جای استفاده از پارچه با بافت مساوی در تار و پود که توسط “دنلپ” پیشنهاد شده بود از یک نخ تک رشته مارپیچی در ساخت بدنه تایرهای دوچرخه استفاده کرد اما عملاً تا سال 1908 از این نوع نخ برای ساخت بدنه انواع مختلف تایر استقبال نشد. استفاده از نخ یا فابریک به شکل امروزی آن در ساخت تایر از سال 1900 معمول شد و تولید آن در سال‌های بعد نیز ادامه پیدا کرد.
طرح استفاده از طوقه‌های سیمی در سال 1905 توسط شرکت “گودیر” ارایه شد اما بیست سال طول کشید تا کاملاً جایگزین طرح قبلی استفاده از طوقه‌های لاستیکی، گردد.
از طرفی تا قبل از سال 1904 ، آج مورد استفاده در ساخت تایر دارای سطحی گرد و نیمه مدور بود، اما در آن سال شرکت کائوچوی “کنتینانتال” ساخت اولین تایر بادی را که سطح آج آن تخت بود آغاز نمود. دو سال پس از آن در سال 1906 ، دنده‌گذاری عرضی روی سطح آج به وسیله سازندگان امریکایی تایر رایج شد و استفاده از آج صاف بدون دنده در ساخت تایر منسوخ گردید. دنده‌گذاری آج و استفاده از آن در ساخت تایر موجب افزایش هر چه بیشتر چنگ‌زنی تایر می‌شد.
استفاده وسیع و گسترده از تایرهای بادی در دهه ی 40 میلادی، ایده ساخت یک محفظه لاستیکی در برگیرنده و حافظ هوای داخل تایر را مطرح کرد. به این ترتیب که این کیسه هوا یا تیوب در داخل تایر و در تماس با سطح داخلی منجید، قرار می‌گرفت.
در سال 1947 اقدام به ساخت تایرهایی شد که در آنها از تیوب استفاده نمی‌شد، این تایرها اصطلاحاً “تایرهای بدون تیوب” نامیده شدند.
از سال 1954 استفاده از تایرهای بدون تیوب برای اتومبیل‌های سواری جدید متداول شد و خودروسازان از تایرهای «تیوبلس» استفاده نمودند.
تلاش برای تولید تایرهای مقاوم‌تر، سبک‌تر، با عملکرد مکانیکی و حرکتی بهتر و مطلوب‌تر تاکنون نیز ادامه یافته و تکنولوژی تولید آن نیز همچون سایر کالاهای صنعتی، روز به روز افق‌های نوتری به پیش می‌گشاید.
تولید تایرهای هوشمند، که اطلاعات عملکردی مورد نیاز کامپیوتر مرکزی خودروهای جدید را گردآوری و به مرکز کنترل خودرو می‌فرستند و نیز تولید تایرهای “پنچررو” که مسافتی بالغ بر یکصد کیلومتر را در حالت پنجری می‌توانند بدون هیچ مشکلی طی کنند، از آخرین دستاوردهای این تکنولوژی است.