الماس‌های سرخ؛ ۴ خودروی ماندگار فِراری در مسابقات فرمول یک

0

پس از تاسیس آشیانه فراری در ۱۹۴۷ میلادی، دنیای موتور اسپرت که البته دوران بلوغ خود را می گذراند، دستخوش تحول عظیمی شد. ساخته های فراری با اینکه جوان و جویای نام بردند، عملکردی درخور توجه از خود نشان می دادند و همین مورد باعث شد خیلی زود در مرکز توجه عشاق مسابقات اتومبیلرانی، قرار بگیرند. این سنت همینطور ادامه پیدا کرد تا اینکه طی نیم قرن آینده خودروهایی با نشان کاوالو رامیانته به دنیای موتوراسپرت معرفی شدند که نام نیکشان برای همیشه در خاطر علاقه مندان و دست اندرکاران این حرفه باقی خواهد ماند. در ادامه نگاهی به ۴ مورد از این الماس های سرخ می اندازیم.

۵۰۰ (سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۳)

مسابقات فرمول یک خودروهای کلاسیک خودروهای قدیمی خودروهای فراری تاریخچه شرکت فراری مایکل شوماخر هیولای فراری بهترین خودروهای فراری

۵۰۰ یکی از اولین خودروهای مسابقه ای برند فراری پس از تأسیس آن در ۱۹۴۷ میلادی بود. در دل بخش جلویی کشیده خودرو پیشرانه ۲ لیتری ۴ سیلندر خطی تنفس طبیعی به صورت طولی قرار گرفته بود که برای انتقال خروجی خود به چرخ ها از جعبه دنده ۴ سرعته دستی ساخت خود فراری کمک می گرفت. این اسی جوان که تنها ۵۶۰ کیلوگرم وزن داشت، نخستین بار سال ۱۹۵۲ در گرندپری سوئیس به نمایش درآمد و از همان سال با استفاده از لاستیک های پیرلی، دانلوپ و انگلیرت به رقابت با بزرگان فرمول یک پرداخت.

طی رقابت های سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۳ چند راننده مختلف از جمله آلبرتو اسکاری، پیرو تاروفی و جوزپه فارینا و مایکل هاوثورن پشت فرمان فراری ۵۰۰ وارد پیست مسابقه شدند و اسب تازه نفس مارانللو روی هم رفته در ۱۸ رقابت نفسگیر شرکت کرد که حاصل آن ۱۱ پیروزی و ۲ مقام قهرمانی جهان پیاپی (۱۹۵۲ و ۱۹۵۳) برای اسکاری و ۲ پیروزی برای دیگر رانندگان بود.

۳۱۲T (سال ۱۹۷۵)

الماس های سرخ

سری ۳۱۲T فراری از ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ (به جز ۱۹۷۸) قهرمان بلامنازع رقابت های فرمول یک بود و در مجموع در ۳ تسل ۳۱۲T، ۳۱۲T2 (سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۸) و ۳۱۲T4 (سال ۱۹۷۹) تولید شد که در این میان ۳۱۲T موفق ترین و محبوب ترین مدل به حساب می آید. نیرو بخش این اسب ۵۷۵ کیلوگرمی بلوک ۱۲ سیلندر باکسر (تخت) با خروجی ۴۹۵ اسب بخار بود که از پاک ۲۰۰ لیتری تغذیه می کرد و با کمک جعبه دنده ۵ سرعته دستی چرخ های عقب را به حرکت در می آورد.

۳۱۲T پس از معرفی رسانه ای در سپتامبر ۱۹۷۴، نخستین بار سال ۱۹۷۵ در گرندپری آفریقای جنوبی رونمایی شد و طی همان فصل با رانندگی ۲ نفر از بزرگان زمان خود یعنی نیکی لائودا و کلی رگازونی جز ۲ گرندپری اول در تمامی مسابقات بعدی شرکت کرد و نهایتا ۳ پیروزی برای رگازونی و ۶ پیروزی و یک مقام قهرمانی جهان برای لاودا به ارمغان آورد. دیگر نکته جالب توجه درباره ۳۱۲T این است که علیرغم برخی مشکلات در فصل ۱۹۷۵، در مقایسه با نسل بعدی بیشترین مدل پیروزی را بر گردن دارد.

F2002 (سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۳)

الماس های سرخ

هیولای ۶۰۰ کیلوگرمی که فراری یا لاستیک های اختصاصی بریجستون، پیشرانه ۲ لیتری ۱۰ سیلندر V شکل تنفس طبیعی و جعبه دنده الکتروهیدرولیک ۲ سرعته تیتانیومی برای فصل ۲۰۰۲ روانه پیست کرد، یکی از جذاب ترین و موفق ترین خودروها در تاریخ فرمول ۱ به حساب می آید. F2002 با خروجی ۸۳۵ اسب بخاری، اندکی ضعیف تر از رقبای فصل ۲۰۰۲ به نظر می رسید اما با تغییرات طراحی و فنی عمدهای که در مقایسه با مدل قبلی تجربه کرده بود به لحاظ هندلینگ، پایداری و چسبندگی به سطح زمین عملا نظیر نداشت.

مایکل شوماخر افسانه ای و روبنز باریچلو برزیلی ۲ راننده خوش شانسی بودند که اقبال رانندگی با این اسب سرخ را داشته و در دو فصل ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ در مجموع ۱۷ بار با آن به رقابت پرداختند. حاصل این رقابت ها ۱۱ پیروزی برای شوماخر و ۴ پیروزی برای باریچلو بود. F2002 اما به شوماخر بیشتر از اینها وفا کرد و علاوه بر پیروزی های مذکور، وی را به ۲ مقام قهرمانی پیابی در فصول ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ رساند. جالب است بدانید که مجله بریتانیایی موتور اسپرت نیز اخیرا طی یکسری تحقیقات آماری گسترده، F2002 را به عنوان سریع ترین خودروی فرمول یک تاریخ معرفی کرد.

F2004 (سال ۲۰۰۴)

الماس های سرخ

در نهایت به F2004 می رسیم؛ اسب تازه نفس ۶۰۵ کیلوگرمی که پس از بازنگری اساسی در تمامی بخش های فنی از جمله پیشرانه، آیرودینامیک، تقسیم وزن و ارتفاع مرکز ثقل (برای تطابق با آخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین مسابقات) سرانجام با قلب ۳ لیتری V10 تنفس طبیعی ۸۶۵ أسه بخاری، جعبه دنده الکتروهیدرولیک ۷ سرعته و عملکردی بازهم فراتر از تمامی مدل های پیشین برای فصل ۲۰۰۴ أملاه شده F2004 در این فصل با رانندگی شوماخر و باریچلو سرجمع ۱۸ بار به پیست مسابقه رفت که نتیجه آن ۲ پیروزی برای باربچلو و ۱۳ پیروزی و مقام قهرمانی جهان برای شوماخر بود. این خودرو همچنین سریع ترین زمان طی یک دور پیست های ملبورن، نوربرگرینگ، هانگار ورینگ، مانزا، شانگهای و چند پیست دیگر را نیز به نام خود ثبت کرده و هنوز که هنوز است هیچ مدعی دیگری نتوانسته رکوردهایش را جابجا کند.

هفته نامه خودرو

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.